Kim jestem

Nazywam się Kaśka mam 38 lat, małego synka i wielką wolę, żeby wygrać ze śmiertelną chorobą. A jak mówią – jeśli pacjent się uprze, żeby żyć, to i medycyna jest bezradna. Ja właśnie się uparłam. 5 lat temu zdiagnozowano u mnie gruczołowego raka przewodowego  trzustki. Guz udało się usunąć. Ale błyskawicznie pojawiły się przerzuty. Onkolodzy nie dawali mi wiele czasu. Pokazywali statystyki – 5 proc. szans na przeżycie. Wbrew złym przewidywaniom nadal żyję. Mam się dobrze. Pomogli wspaniali lekarze. Po kolejnej operacji straciłam pół wątroby. Na szczęście pozostała część poradziła sobie z chemioterapią, którą musiałam przyjąć. 

Przyjmując chemię zaczęłam biegać i przebiegłam pierwsze w swoim życiu 10 km. W 2015 roku zdobyłam najwyższy szczyt Austrii – lodowiec Grossglockner 3798 m. Dzięki tej wyprawie i hojności wielu osób zebrałam pieniądze na dodatkowe leczenie. Rak powrócił jeszcze trzykrotnie – przeszłam kolejne operacje i termoablację. Prawie cały 2019 rok znowu przyjmowałam chemioterapię.

Moje zmagania z rakiem trzustki nie są spektakularną „wygraną”. Każda operacja i nowe leczenie to ogromny wysiłek i wstrząs dla organizmu. Jednak wciąż żyję i mam nowe plany. Żyję z rakiem, o którym jeśli się mówi, to głównie w kontekście tego, kto ze sławnych z nim przegrał  i umarł oraz jak bardzo jest to choroba nieuleczalna. Tymczasem pojawia się wciąż coraz więcej terapii i kombinacji lekowych, które pozwalają hamować postęp choroby. Ja, ale nie tylko ja, jestem na to klinicznym przykładem. Za chwilę zacznę 6 rok od diagnozy. Nieskromnie mam nadzieję, że mój przypadek będzie stanowił zachętę do niestandardowego podejścia do leczenia tej choroby. Bo każdy pacjent jest inny, każdy przypadek wyjątkowy w swej „standardowości”.  A jeśli też chorujesz albo choruje ktoś z twoich bliskich, to nie trać nadziei: zapraszam do mojego bloga poniżej.

Życzę zdrowia Kaśka